Kierunki rozwoju przesiewaczy
Przesiewanie kopalin jest procesem występującym w całym przemyśle wydobywczym i nierzadko powoduje określone problemy techniczne i technologiczne. Sita stalowe, elastomerowe czy odlewane, przesiewacze dwuczęstościowe, membranowe oraz zestawy mobilne. Jaką mamy wiedzę na temat przesiewania i w jakich kierunkach nastąpi ich rozwój?
Kopaliny, niezależnie od tego, jakimi metodami zostały wydobyte, wymagają najczęściej przeprowadzenia dwóch procesów technologicznych: rozdrabniania i klasyfikacji. Niniejszy artykuł jest poświecony tej drugiej operacji technologicznej. Na rys. 1 przedstawiono etapy otrzymywania produktów przeróbki mechanicznej kopaliny: od pozyskanego ziarna wyjściowego (A i B), poprzez nadawę do przerobu (C), produkt pośredni (D) i frakcje końcowe (E). Schemat typowego procesu przesiewania pokazano na rys. 2: przesiewanie dwuproduktowe na jednym sicie.
Natomiast na rys. 3 pokazano schematycznie przesiewanie wieloproduktowe, które na ogół ma miejsce w przeróbce kopalin [1,2,3,4].
Proces przesiewania
Przebieg przemysłowego procesu przesiewania ciał uziarnionych pokazano na rys. 4. Na sito trafia nadawa, która w całej swej objętości jest złożona z ziaren największych, najmniejszych i pośrednich. Rozmieszczenie poszczególnych wielkości wymiarowych jest równomierne w całej warstwie. Aby ziarno mogło przejść przez otwór sita, musi znaleźć się w bezpośredniej bliskości powierzchni sitowej. Zjawisko to nazywamy stratyfi kacją i zachodzi ono w początkowej fazie procesu przesiewania. Kolejnym etapem procesu jest przechodzenie do powierzchni sitowej ziaren średnich, ale nie wszystkie one stanowić będą produkt podsitowy. Wreszcie trzeci etap polega na „dosiewaniu” warstwy sitowej, poprzez „wydobycie” z niej ostatnich ziaren, które z uwagi na swój wymiar powinny przejść przez otwory sitowe. Przesiewacze stosowane w przeróbce kopalin na ogół posiadają dwa charakterystyczne tory ruchu drgającego: kołowy i liniowy (rys. 5). W przypadku ruchu kołowego mamy do czynienia z ruchem podrzutowym (lot ziarna nad powierzchnią sita po charakterystycznej trajektorii kołowej – sito jest nachylone pod kątem 17-18o do poziomu). W przypadku ruchu liniowego, przy którym trajektoria drgań jest nachylona do jego powierzchni pod kątem 45-60o, mamy do czynienia z podrzutami ziarna nad sitem (które jest poziome), o charakterystycznym kształcie toru lotu ziarna (rys. 5).
Cały artykuł do przeczytania w magazynie Surowce i Maszyny Budowlane 3/2014
