Ludzkość coraz trudniej odnajduje kopaliny na lądach. Od wielu lat nie odnotowano sukcesu typu Turquoise Hill – światowej klasy złoża Cu-Au znajdującego się Mongolii. Jednak i te zasoby wkrótce ulegną wyczerpaniu. Wraz ze światowym wzrostem gospodarczym rozpoczął się wyścig o zdobycie dostępu do zasobów kopalin, co spowodowało wyczerpanie się ich w znanych złożach lądowych. Czy zatem grozi nam brak surowców? Raczej nie, ponieważ istnieją pewne możliwości, z których dotychczas nie korzystano lub nie wykorzystywano w pełni ich potencjału. Dlaczego zatem górnictwo nie miałoby zainteresować się surowcami znajdującymi się pod powierzchnią mórz i oceanów, które zajmują ponad 70% całej powierzchni planety?

Oceaniczne złoża kopalin polimetalicznych

Głębokomorskie konkrecje polimetaliczne ze względu na swój skład chemiczny stanowią perspektywiczne źródło zasobów kopalin metalicznych. Nazywane są one również konkrecjami manganowymi i są to konglomeraty, które składają się z różnych pierwiastków, występujących na dnie oceanów. Powstają one najczęściej wokół zarodka w zależności od pochodzenia biogenicznego (zęby rekina, fragmenty muszli, kosteczki uszu) lub mineralnego (fragmenty innych konkrecji, okruchy skał wulkanicznych itp.) Zarodki te zwane są jądrami konkrecji. Występują konkrecje jedno- lub wielojądrowe. Proces tworzenia się zachodzi poprzez powolne narastanie materiału, którym jest bardzo porowata mieszanina organiczno-metaliczna, którego pory wypełniają minerały ilaste. Gęstość konkrecji w stanie suchym zmienia się w zakresie 1,22-1,39 g/cm3, średnia gęstość w stanie mokrym wynosi 1,94 g/cm3, a twardość w skali Mohsa 2,5-3,0 dla wilgotności 28-35% [6]. Na tej podstawie stwierdzamy, że konkrecje są bardzo kruche, a wysuszone będą szybko się rozpadać. Gdy warunki środowiskowe są sprzyjające do powstawania konkrecji, a brak jest okruchów skalnych czy też szczątków organicznych, na dnie tworzą się mikrokonkrecje. 

Cały tekst w Surowcach i Maszynach Budowlanych 2/2014

Żródło zdjęcia: http://www.freeimages.com