Przesiewacze bębnowe były najprawdopodobniej pierwszymi mechanicznymi, napędzanymi maszynami przesiewającymi. Wcześniej stosowane były jedynie przesiewacze ręczne oraz rusztowe przesiewacze statyczne. Największą zaletą przesiewaczy bębnowych jest prosta budowa oraz technologia wykonania. Do ich napędu, czyli do wywołania ruchu obrotowego bębna, używa się tradycyjnych układów napędowych, złożonych z silnika elektrycznego, przekładni zębatej oraz napędu łańcuchowego lub zębatego. Często przesiewacze bębnowe pracują w obudowie pyłoszczelnej, która spełnia jednocześnie rolę obudowy wyciszającej.

Do wad przesiewaczy bębnowych zaliczyć należy niskie wydajności jednostkowe – procesowe, duże opory tarcia, a w ślad za tym zwiększone zapotrzebowanie mocy, duże gabaryty i problemy związane z blokowaniem się otworów sitowych. Widać, że wady przeważają nad zaletami i zapewne to właśnie spowodowało zanikanie tych konstrukcji w technice przesiewania.

W przypadku przesiewania kruszyw mineralnych maszyny te stanowią obecnie niewielki ułamek ogółu wykorzystywanych przesiewaczy. Jednakże coraz częściej obserwuje się powrót do stosowania przesiewaczy bębnowych. Wydaje się, że wielu użytkowników maszyn przesiewających chciałoby się pozbyć powszechnie używanej techniki wibracyjnej, nie zastanawiać się nad dynamicznym zrównoważeniem dużych przesiewaczy i nie mieć do czynienia z problemami rozbiegu i dobiegu tych maszyn.

Materiał ziarnisty na wirującym sicie

Jak wiadomo, podstawowym parametrem charakteryzującym pracę aparatu bębnowego jest prędkość wirowania, zwana również prędkością krytyczną. Jest to taka prędkość, po przekroczeniu której mamy do czynienia z przyleganiem cząstek znajdujących się w bębnie do pobocznicy tego bębna (sita), co skutkuje zatrzymaniem procesu przesiewania. Zazwyczaj ruch aparatu bębnowego jest opisywany poprzez tzw. wyróżnik szybkobieżności E, czyli stosunek roboczej prędkości obrotowej bębna do prędkości wirowania.

Cały materiał dostępny w magazynie "Surowce i Maszyny Budowlane" 2/2014.