Najczęściej popełniane błędy przez organy administracji przy wydawaniu decyzji - studium przypadku

W tym podrozdziale podzielę się z czytelnikami najciekawszymi przypadkami kuriozalnych decyzji odmownych lub umarzających, które nigdy nie powinny być wydane w demokratycznym państwie prawa, a które szczęśliwie udało mi się w większości zakwestionować, a co do pozostałych walka trwa.

Pierwszy: odmowa wydania decyzji na przetwarzanie odpadów dla biogazowni, ze względu na zasady współżycia społecznego i ograniczenia wykonywania prawa własności. W tym przypadku zarówno organ I instancji jak i SKO weszły w obszar prawa cywilnego materialnego i tym samym w kognicję sądów cywilnych. Podstawą decyzji odmownej jest zarzut naruszenia przez Inwestora art. 5 Kodeksu Cywilnego. Przedmiotowe rozstrzygnięcie w tym zakresie może wydać tylko i wyłącznie Sąd Cywilny. Organy administracji nie są uprawnione do rozstrzygania spraw na podstawie przepisów Kodeksu Cywilnego a tylko i wyłączenie w oparciu o wybrane przepisy prawa administracyjnego publicznego zarówno materialnego jak i procesowego.

Przypadek drugi: organ I instancji dwukrotnie nie wykonał prawomocnego wyroku WSA i zablokował zwiększenie mocy przerobowych sortowni, argumentując to "koniecznością wyboru mniejszego zła, aby nie zwiększyć obciążenia dla środowiska naturalnego".

Przypadek trzeci: wydawanie decyzji odmownych w oparciu o przepisy, których nie ma tzw. antyodorowe (potencjalne zagrożenie emisją zanieczyszczeń odorowych).

W sprawie z którą się zetknąłem a dotyczącej działalności sortowni odpadów (głównie przemysłowych i ze zbiorki selektywnej, uznano za negatywnie oddziaływująca na zabudowę mieszkaniową w postaci uciążliwości zapachowej, przy czym stan uciążliwości zapachowej wywiedziono z encyklopedii. Nie powinna budzić żadnych wątpliwości teza, że encyklopedie nie mogą być podstawą rozstrzygnięć administracyjnych!

Przypadek czwarty: w ramach realizacji obowiązku do zapewnienia stronie czynnego udziału (art. 10 k.pa.) organ I instancji poinformował stronę, że zostanie wydana decyzja odmowna, pomimo tego, że wcześniej wydana decyzja była już raz uchylona przez organ odwoławczy.

Jednocześnie organ kurtuazyjnie informuje stronę, że ewentualne wnioski i uwagi jakie strona złoży nie wpłyną na treść decyzji, która będzie odmowna.

Przypadek piąty: organ I instancji po przekazaniu sprawy do ponownego rozpatrzenia mocą orzeczenia WSA, odmawia zmiany decyzji powołując się na powagę rzeczy osądzonej, w postaci uprzednio wydanej przez siebie decyzji odmownej. Gwoli ścisłości sprawa dotyczyła zmiany decyzji na przetwarzanie odpadów, w części dotyczącej ilości i rodzajów odpadów poddawanych odzyskowi. Organ orzekł, że "uwzględnienie żądania wnioskodawcy prowadziłoby do naruszenia art. 155 KPA. Powyższy przepis dopuszcza bowiem zmianę decyzji ostatecznej jedynie w przypadku tożsamości stanu faktycznego sprawy, tj. w sytuacji nie zmienionego rodzaju inwestycji, a w przedmiotowej sprawie występuje powaga rzeczy osądzonej".

Przypadek szósty: bardzo zbliżony do poprzedniego organ I instancji po dwukrotnym przekazaniu sprawy do ponownego rozpatrzenia mocą orzeczenia WSA, umarza postępowanie ze względu na wydanie obu decyzji w tym samym stanie prawnym i faktycznym.

Przypadek siódmy z pogranicza ochrony zasad współżycia społecznego i ochrony ludu pracującego. Strona wystąpiła o zwiększenie mocy przerobowych sortowni po jej modernizacji, co wiązało się z utworzeniem dodatkowych miejsc pracy. Co robi organ wydaje decyzję odmowną powołując się na niewystarczający parking, nie zapewniający miejsc do parkowania nowo zatrudnionych pracowników (zasady współżycia społecznego), a przecież przypadki kiedy organ odmawia wydania zezwolenia, są enumeratywnie wymienione w art. 46 ust. 1 pkt 1 ustawy o odpadach.

Przypadek ósmy: po uchyleniu niekorzystnej decyzji w zakresie odmowy zmiany decyzji na zbieranie odpadów, organ I instancji już ponad rok trzyma akta sprawy "głęboko w szafie" i nie podejmuje żadnych ruchów w celu wykonania wyroku.

Przypadek dziewiąty: organ I instancji w sprawie dotyczącej odzysku R 5, po przekazaniu mu sprawy do ponownego rozpatrzenia, doszukuje się braków merytorycznych, przekwalifikuje je na formalne, wzywa stronę do uzupełnienia i grozi pozostawieniem sprawy bez rozpatrzenia.

Przypadek dziesiąty: organ od prawie 6 miesięcy prowadzi sprawę o wydanie decyzji na wytwarzanie odpadów dla sortowni, po kolejnym monicie strony o wydanie decyzji, Starosta prowadzący sprawę uznaje się za organ niewłaściwy i przekazuje sprawę marszałkowi, a ten po kilku tygodniach zwraca stronie wniosek uznając go za niekompletny.