Zielona transformacja i inne wyzwania

Na początku roku media – nie tylko branżowe – szeroko podawały informację, że Cementownia Kujawy stanie się pierwszą w Polsce oraz jedną z pierwszych na świecie zeroemisyjnych cementowni. Firma Lafarge, do której należy zakład, podpisała bowiem niedawno umowę na projekt „Kujawy Go4ECOPlanet”, zakładający budowę instalacji wychwytującej 100% emisji CO2. To ważny krok w kierunku dekarbonizacji całego łańcucha budownictwa, z możliwością replikacji w innych gałęziach przemysłu.

Zielona transformacja, o której głośno w odniesieniu do polskiej energetyki, przemysłu, coraz mocniej wdrażana jest w cementowniach, ale i kopalniach kruszyw, które stawiają na ekologiczne źródła energii, bardziej „oszczędne paliwowo” maszyny czy przemyślaną rekultywację (o której obszernie piszemy w wydaniu). To proekologiczne podejście to nie tylko wymóg przepisów, ale i coraz ważniejszy argument dla potencjalnych klientów (zwracają uwagę, czy dany produkt powstał z poszanowaniem środowiska) oraz lokalnych społeczności – zwłaszcza, gdy w grę wchodzi „trudny sąsiad”, a tak jest w przypadku kopalni kruszyw.

Żwirownie, kamieniołomy nie mają dobrej prasy. Mimo wielu wysiłków podejmowanych zwłaszcza przez duże spółki (lokalne inwestycje, „dni otwarte”, sponsoring itp.), na całościowy, nie najlepszy obraz branży wpływa choćby prowadzona nielegalnie eksploatacja, po której zostają osławione „księżycowe krajobrazy”. Zniszczone ekosystemy obciążają niestety konto całego górnictwa odkrywkowego. Ten „zły piar” powoduje nie tylko konflikty czy protesty (zwłaszcza wobec planów budowy nowych kopalń), ale i spadek zainteresowania młodych ludzi, by podjąć studia na górniczych kierunkach i widzieć swą przyszłość „w kruszywach”. „Działalność związana z kopalniami odkrywkowymi zawsze budziła emocje, gdyż ingeruje w krajobraz i wpływa na życie społeczności lokalnych. Jako branża musimy więc nieustannie prowadzić kampanię zwiększającą świadomość społeczną, zmieniać percepcję górnictwa odkrywkowego, które dziś kojarzy się najczęściej z węglem. Ze względu na mocno prośrodowiskową postawę młodych ludzi taki odbiór branży nie przysparza naszym uczelniom, kształcącym kadry dla górnictwa, nowych studentów” – mówi Krzysztof Suchorz, dyrektor generalny Linii Produktowej Kruszyw Lafarge (wywiad na str. ….).

Problemem jest niestety nie tylko dalsza przyszłość branży kruszyw w kontekście małej liczby studentów, ale i najbliższe miesiące czy lata. Już dziś brakuje serwisantów, operatorów urządzeń, co sygnalizuje Michał Grys, dyrektor Pionu Materiały – Beton i Kruszywa Polska, członek zarządu Cemex Polska (rozmowa na stronie…). „Zobaczmy, że dziś nasza gospodarka jest w dużej mierze zasilana pracownikami z Ukrainy. Po zakończeniu wojny, gdy nastanie czas odbudowy, wielu z nich wróci do swojego kraju, wobec czego już niedługo możemy zacząć mierzyć się z bardzo poważnym deficytem specjalistów” – podkreśla.

Mimo więc realnych perspektyw na „wyjście z dołka” i stabilizację popytu – wiele problemów pozostaje nierozwiązanych, jak choćby dostępność złóż czy transport kruszyw. Sporo ułatwiłoby tu wprowadzenie swoistego „masterplanu”, o którym mówi wspomniany M. Grys, ale nie widać perspektyw na jego szybkie opracowanie.

Poziom wyżej

TEMAT NUMERU: Wyższy poziom - maszyny, urządzenia, technologie

Finanse

Prawo

Analizy

Ochrona środowiska

Felieton

Szminka na wyrobisku