W 1992 r., kiedy podjąłem pracę w Zakładzie Geologii Złóż na Wydziale Nauk o Ziemi Uniwersytetu Śląskiego, mój świętej pamięci pryncypał, profesor Erast Konstatynowicz, podnosząc palec wskazujący mówił: „Polska nie ma żadnej polityki surowcowej”. Jestem przekonany o słuszności jego słów, gdyż przez kilkadziesiąt wcześniejszych lat profesor, pracując jako geolog na tzw. Ziemiach Zachodnich, obserwował jak komunistyczne władze aktywizowały ten region gospodarczo i społecznie, wykorzystując w tym celu także eksploatację kopalin. Jeszcze w latach 80. XX wieku profesor uczestniczył aktywnie w działaniach na rzecz górnictwa oraz ochrony
środowiska, również na terenie Górnego Śląska. Nie będę dokonywał oceny, czy ówczesna polityka surowcowa była słuszna, ale pamiętać należy, że w naszej części świata były to czasy trudnych przemian, których
ocena niezmiennie budzić będzie duże kontrowersje. Nie dziwi więc fakt, że odzyskanie wolności politycznej
i gospodarczej wiązało się również z istotnymi przemianami w sektorze surowcowym. Zaskakujące jest natomiast, że przez ćwierć wieku od odzyskania tej wolności nie wypracowano w Polsce stabilnej polityki
wspomagającej działalność wydobywczą, a szersza dyskusja dotycząca tego tematu rozpoczęła się dopiero 2 lata temu. Do takiego rozwoju sytuacji przyczyniła się prawdopodobnie fascynacja liberalną wersją kapitalizmu,
czyli tzw. „niewidzialną ręką rynku”, wiara w mądrość lokalnej samorządności, być może też narodowa skłonność Polaków do niepoddawania się odgórnie narzucanym regułom.

Cały artykuł pojawił się w numerze 6/2016 magazynu "Surowce i Maszyny Budowlane"