Zapamiętamy Profesora jak wielkiego Przyjaciela naszej redakcji. Od lat należał do Rady Programowej magazynu Surowce i Maszyny Budowlane, gdzie wielokrotnie publikował swoje artykuły (również – we fragmentach – wspomnienia z lat studiów i początków pracy zawodowej).

Nieraz spotykaliśmy się na naszych konferencjach (ostatni raz na jesiennym sympozjum Kruszywa Cement Wapno w 2016 r.), gdzie zawsze z humorem opowiadał o doborze maszyn czy problemach z wierceniem otworów strzałowych. Każdą prezentację obowiązkowo kończył slajdem z narysowanym bębenkiem…

Zapamiętamy Go jako wspaniałego człowieka, zawsze pełnego uśmiechu i ciepła.

Będzie nam Pana bardzo brakowało, Panie Profesorze…

 

Redakcja

 

 

O Profesorze Arturze Bębnie

Artur Bęben urodził się 1 stycznia 1930 roku w Turaszówce, obecnie miasto Krosno. W 1949 roku rozpoczął studia na Wydziale Elektro-Mechanicznym, uzyskując po podzieleniu ww. wydziału na dwa odrębne wydziały dyplom magistra inżyniera mechanika górniczego na Wydziale Mechanizacji Górnictwa i Hutnictwa w 1955 roku. Działalność naukową rozpoczął po studiach inżynierskich w  maju 1953 roku w Katedrze Maszyn i Urządzeń Górniczych kierowanej przez profesora Wacława Lesieckiego, przechodząc wszystkie stanowiska od asystenta do profesora zwyczajnego.

W 1963 roku uzyskał stopień naukowy doktora nauk technicznych na podstawie pracy doktorskiej pt.: „Ustalenie procesów zachodzących w cylindrach wiertarek udarowych, oddziaływanie tych procesów na kadłub oraz ich wpływ na wielkość odrzutu”, a w trzy lata później, 10 czerwca 1966 roku, stopień naukowy doktora habilitowanego nauk technicznych na podstawie oceny całokształtu dorobku naukowego oraz rozprawy habilitacyjnej pt.: „Problemy zwiększenia wydajności lekkich wiertnic pracujących w złożach gipsu”. Był to pierwszy przeprowadzony przewód habilitacyjny na Wydziale o obecnej nazwie Inżynierii Mechanicznej i Robotyki.

Tytuł docenta uzyskał w 1967 roku; powołany został na stanowisko docenta etatowego w Katedrze Maszyn i Urządzeń Górniczych. Równocześnie został kierownikiem Zakładu Odkrywkowych Maszyn Górniczych w tejże katedrze, a następnie, po reorganizacji uczelni, w Instytucie Maszyn Górniczych, Przeróbczych i Automatyki.

Równolegle z pracą naukową w AGH pogłębiał swoje wiadomości zawodowe, pracując na pół etatu w latach 1955-58 początkowo w Oddziale Doświadczalnym Kamieniołomów i Klinkierni Drogowych z siedzibą w Kamieniołomie Porfiru w Miękini, a następnie w Głównym Instytucie Górnictwa w Oddziale terenowym w Kopalni Wapienia „Czatkowice”. Niezależnie od pracy naukowej w uczelni zdobywał staż dydaktyczny, pracując w latach 1953-69 jako nauczyciel w Technikum Górniczym Ministerstwa Górnictwa i Energetyki w Krakowie, wykładając jako nauczyciel zawodu „Maszyny Górnicze” i w Technikum Zaocznym Budowlanym w Krakowie (1958-1969) w sekcji „Górnictwo Odkrywkowe”, wykładając przedmioty: maszyny górnicze odkrywkowe, rysunek techniczny, mechanika techniczna.

Tytuł profesora nadzwyczajnego uzyskał w 1973 roku, zaś profesora zwyczajnego w 1989. Pełnił na Wydziale w latach 1967-69 funkcję kierownika Zawodowego Studium Zaocznego, a także kierownika Studium Doktoranckiego Instytutowego (1972-78) oraz Wydziałowego (1978-81). Przez dwie kadencje w latach 1975-81 pełnił funkcję prodziekana Wydziału Maszyn Górniczych i Hutniczych, w 1981-84 funkcję prorektora ds. Nauczania w Akademii Górniczo-Hutniczej, a w latach 1987-90 funkcję Dziekana Wydziału Maszyn Górniczych  i Hutniczych, noszącego obecnie nazwę Inżynierii Mechanicznej i Robotyki.

Główny kierunek pracy naukowej to badania podstaw teoretycznych wiercenia  otworów w skałach i wdrażania wysokowydajnych wiertnic obrotowych, racjonalnych sposobów wiercenia otworów strzałowych małych i dużych średnic w kopalniach kopalin średnio twardych i twardych, takich jak gipsy, ruda siarki, wapienie, granity, porfiry, piaskowce, ruda miedzi, a także opracowania niekonwencjonalnych koronek o ostrzach wymiennych do obrotowego wiercenia w skałach.

Profesor posiada bogaty dorobek w zakresie rozwoju kadry naukowej, jest promotorem 14 prac doktorskich w tym jednej kandydata z Indii. Wyniki prac publikował w Zeszytach KG PAN w Archiwum Górnictwa, Zeszytach Naukowych - Mechanika AGH, Zeszytach Naukowych - Górnictwo AGH, Zagadnieniach Eksploatacji Maszyn PAN, Cuprum, Przegląd Górniczy, Górnictwo Odkrywkowe, Rudy i Metale Nieżelazne, Cement-Wapno-Gips, Surowce i Maszyny Budowlane i innych w materiałach konferencyjnych w kraju i za granicą, a także referował między innymi w ośrodkach naukowych i przemysłowych oraz konferencjach naukowych Anglii, Francji, Niemczech, Czechach, Rosji, Szwecji, Węgier, Bułgarii, Jugosławii i Kanady.

Dorobek publikacyjny to ponad 300 prac w tym ponad 160 samodzielnych. Jest  autorem 7 książek oraz autorem i współautorem 7 skryptów i posiadaczem 20 patentów oraz kilku zgłoszeń patentowych. Działalność naukowa przyniosła mu uznanie środowiska naukowego krajowego i zagranicznego, wiele uczynił dla pozycji i rozwoju macierzystej uczelni.

Za działalność naukową, dydaktyczną i organizacyjno-społeczną był wyróżniany wieloma odznaczeniami państwowymi, między innymi Krzyżem Kawalerskim, Oficerskim i Komandorskim OOP, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, licznymi Nagrodami MNiSzW, Rektora AGH oraz odznaczeniami regionalnymi, stowarzyszeniowymi, związkowymi i wojskowymi, również tytułem honorowym „Zasłużony Nauczyciel PRL”. Posiadał także godność HONOROWEGO OBYWATELA KROSNA.

Jako działacz, społecznik został w 2008 roku wyróżniony przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego Rzeczpospolitej Polskiej Bogdana Zdrojewskiego odznaką honorową „ZASŁUŻONY DLA KULTURY POLSKIEJ”.

Źródło: www.agh.edu.pl