Podstawowa różnica między betonem zwykłym (Fot. 1) i lekkim dotyczy przede wszystkim ich ciężaru – ten pierwszy, którego gęstość wynosi od 2000 do 2600 kg/m³, jest oczywiście cięższy od lekkiego. Przy czym różnica ta może być znaczna, jeśli klasyczny beton żwirowy porównamy na przykład z lekkim betonem komórkowym, którego gęstość może wynosić nawet 300 kg/m³.

Takie porównanie jest jednak w dużej mierze umowne, mimo że przy opisie obu tych materiałów posługujemy się pojęciem „betonu”. W betonie komórkowym, zwłaszcza „białym”, z którego – ze względu na jego dużą izolacyjność termiczną – wykonuje się nawet jednowarstwowe ściany domów (Fot. 2), jest bowiem bardzo niewiele cementu.

Tymczasem w betonie zwykłym obecność cementu ma podstawowe znaczenie dla jego wytrzymałości, trwałości i innych parametrów mechanicznych i chemicznych. Po połączeniu z wodą, cement staje się spoiwem, które trwale łączy ze sobą kamienne kruszywo, czyli piasek i żwir, i dlatego musi go być w betonie zdecydowanie więcej (około 15% jego masy).

BETONY KRUSZYWOWE

Dlatego dużo bardziej uzasadnione jest porównanie właściwości tych betonów, w których spoiwem jest zaczyn cementowy, będący mieszaniną cementu i wody.

Najcięższy z nich będzie oczywiście beton zwykły, w którym zastosowano – w postaci piasku i żwiru – naturalne lub łamane kruszywo, pochodzące z twardych skał. Objętościowo takie kamienne kruszywo stanowi około trzech czwartych objętości betonu, nic zatem dziwnego, że ma decydujący wpływ na jego właściwości.

Dotyczy to nie tylko stosunkowo dużego ciężaru objętościowego betonu zwykłego, ale także jego wytrzymałości, trwałości, twardości, mrozoodporności i nasiąkliwości. Elementy wykonane z betonu z kruszywem kamiennym mają małą izolacyjność termiczną, ale – dzięki znacznej masie – charakteryzują się dużą pojemnością cieplną oraz dobrą izolacyjnością akustyczną.

Uwaga! Oczywiście wszystkie te właściwości beton zwykły będzie miał tylko wtedy, gdy do przygotowania mieszanki betonowej użyto pewnego cementu, wyprodukowanego w cementowni. Gdyby bowiem zastąpiono go mieszanką cementowo-popiołową, to nie miałby on już tak dobrych parametrów, a zwłaszcza odpowiedniej wytrzymałości i trwałości.

Gdy kruszywo naturalne zostanie zastąpione lżejszym od niego kruszywem sztucznym, to otrzymamy beton o mniejszej gęstości objętościowej. Taki lekki beton nie będzie już wprawdzie tak wytrzymały jak zwykły, ale stanie się za to od niego „cieplejszy”, czyli jego współczynnik przewodzenia ciepła będzie miał mniejszą wartość. Taki lekki beton kruszywowy jest też lepszy od zwykłego pod względem izolacyjności akustycznej.

W niektórych zastosowaniach mniejszy ciężar kruszywowego betonu lekkiego oraz jego większa izolacyjność termiczna i akustyczna mogą być dużym atutem. Dlatego betony lekkie mają też swoje miejsce w budownictwie.

Do ich przygotowania używa się różnego rodzaju lekkich kruszyw, do których wyprodukowania wykorzystuje się surowce mineralne (keramzyt, glinoporyt) lub odpady przemysłowe (łupkoporyt, popiołoporyt, pumeks hutniczy, żużel granulowany lub wielkopiecowy itp.)

Z kruszyw sztucznych największą karierę zrobił keramzyt, czyli bardziej lub mniej kuliste bryłki o zróżnicowanej wielkości, wypalane z pęczniejących glin ilastych. Każdy z tych lekkich, porowatych wewnątrz „kamyczków” otoczony jest spieczoną, twardą osłoną ceramiczną.

Z keramzytobetonu wykonuje się drobnowymiarowe elementy ścienne (Fot. 3), stanowiące konkurencję dla takich materiałów murowych jak pustaki ceramiczne oraz bloczki betonu komórkowego i wapienno-piaskowe. Jest on także używany do produkcji wielkowymiarowych elementów ściennych i stropowych, co jest najlepszym dowodem na to, że ma dobre parametry wytrzymałościowe.

Więcej na portalu pewnycement.pl