Historia – zamiast wstępu

Powódź na Odrze to dość częste zjawisko, notowane już w XIX wieku. W wieku XX „wielka woda” zagrażała mieszkańcom okolicznych miast i wsi średnio co 10 lat. Kształtowanie istniejącego systemu ochrony przeciwpowodziowej dorzecza Górnej i Środkowej Odry zostało zakończone w latach trzydziestych XX wieku. Na tempo realizacji tej inwestycji wpłynęło wiele czynników, z których najważniejsze to dwie wojny światowe i wynikająca z nich niestabilna sytuacja geopolityczna oraz zmiany granic. Po II wojnie światowej zwyczajnie brakowało środków finansowych na rozpoczęcie budowy polderu. Dopiero wydarzenia z lipca 1997 r., kiedy to miała miejsce największa kiedykolwiek odnotowana w Polsce powódź, zmieniło się podejście władz do problemu.

Najpierw jednak musiało dojść do tragedii. W dorzeczu górnej Odry katastrofalna fala powodziowa przekroczyła najwyższe notowane dotąd stany wód. Istniejące zabezpieczenia okazały się niewystarczające. W tragicznej powodzi zginęło 55 osób, a straty materialne wyniosły 12,8 mld zł. Wskutek tych wydarzeń ochrona obszaru od Raciborza do Wrocławia stała się zadaniem priorytetowym, którego głównym elementem jest budowa urządzeń hydrotechnicznych oraz systemu obwałowań, mających za cel zredukowanie fali powodziowej Odry pomiędzy Raciborzem a Wrocławiem.

W pierwszym etapie, w 2001 r. zrealizowano budowę polderu „Buków” o powierzchni około 8 km2 i pojemności maksymalnej 50 mln m3. Polder spełnił planowane zadanie, przyjmując w 2010 roku ponad 50 mln m3 wód powodziowych płynących Odrą. Obecnie realizowany jest etap drugi – zbiornik o powierzchni 2626 ha od mostu Krzyżanowice do zapory w Raciborzu, który zapewni redukcję fali powodziowej do wielkości bezpiecznej do przeprowadzenia przez system obwałowań.