Cechowały go wysoka kultura, pracowitość, rozległa wiedza, umiejętność znajdowania kompromisu, konsekwencja w realizacji działań oraz odwaga w podejmowaniu nowych, nierzadko trudnych zadań. A przede wszystkim pasja i zapał, którymi potrafił zjednać sobie grono osób, powtarzając często dewizę i hasło przewodnie powołania Polskiego Związku Producentów Kruszyw: „działać w celu, a nie przeciw”. Zawsze życzliwy, uczynny, dobrze zorganizowany, perfekcyjny i dokładny. Autorytet branży, zaangażowany, charyzmatyczny.

Urodził się w małej miejscowości Rozprza k. Piotrkowa Trybunalskiego, gdzie po maturze w 1963 r. rozpoczął studia na Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie na Wydziale Górnictwa. Studia ukończył w 1969 r. otrzymawszy dyplom mgra inż. górnika z zakresu górnictwa odkrywkowego złóż niewęglowych.

Zawodowo pracował na stanowiskach dyrektorskich, kierowniczych w zakładach kamienia budowlanego w rejonie Kielecczyzny, m.in.: Kieleckich Zakładach Kamienia Budowlanego czy w Kieleckich Kamieniołomach Drogowych w Wiśniówce. W 1979 r. został oddelegowany na budowę eksportową do Libii na rok, gdzie przepracował blisko 10 lat. W ostatnim okresie –  jako szef odpowiedzialny za ruch zakładu górniczego Dromex w całej Libii. Z pewnymi przerwami przebywał tam razem ze swoją żoną oraz córką. W 1990 r. po powrocie z kontraktu został dyrektorem Kopalni Kwarcytu i Dolomitu w Wiśniówce. Natomiast w 1993 r. z jego inicjatywy został założony Związek Pracodawców Górnictwa i Przetwórstwa Surowców Mineralnych, przemianowany później na Polski Związek Producentów Kruszyw, którego został prezesem, pełniąc tę funkcję nieprzerwanie przez 26 lat – aż do swojej śmierci.

W okresie działania Związku, dzięki Jego wiedzy i kontaktom, doprowadzono do skutku wiele kluczowych dla branży kruszyw w Polsce spraw. Do ważniejszych należało zablokowanie szczególnie niebezpiecznych dla producentów kruszyw poprawek w dyrektywie dotyczącej gospodarowania odpadami pochodzącymi z przemysłu wydobywczego w 2005 roku. A także wystąpienia do Trybunału Konstytucyjnego w sprawie ustalenia zgodności z Konstytucją przepisów art. 47 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. – Prawo geologiczne i górnicze w brzmieniu, jakie zostało nadane tym przepisom po nowelizacji Ustawą z dnia 27 października 2001 r. o zmianie ustawy – Prawo geologiczne i górnicze.

Dziś, dzięki konsekwencji twórców, w tym inicjatora jego powołania – Aleksandra Kabzińskiego i dbałości o interes środowiska, Polski Związek Pracodawców Producentów Kruszyw stał się szanowanym i równorzędnym partnerem działań i dyskusji, zmierzających do poprawy sytuacji w górnictwie surowców mineralnych.

Wspomniany często zwykł powtarzać motto Stanisława Staszica: „By być narodowi użytecznym”. I podobnie jak autor tych słów starał się podejmować szereg działań i inicjatyw nakierowanych na osiąganie wspólnych, wymiernych korzyści. 

Nie sposób wymienić w tym miejscu wszystkich Jego aktywności. Z ważniejszych należy wspomnieć uczestnictwo w międzyresortowym zespole konsultacyjnym powołanym przy Ministerstwie Środowiska, którego zadaniem było przygotowanie projektu Polityki Surowcowej Państwa.

Zasiadał w wielu komisjach i zespołach konsultacyjno-doradczych, z których ważniejsze to:

•    Komisja Bezpieczeństwa Pracy przy Wyższym Urzędzie Górniczym,
Rada Społeczna Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie,
•    Rada Programowa SITG Przegląd Górniczy,
•    Sekcja Technologii Górniczej Komitetu Górnictwa PAN. Był autorem licznych artykułów i prognoz z zakresu wydobycia i zapotrzebowania na kruszywa w Polsce, publikowanych oraz cytowanych w wielu czasopismach branżowych i ogólnopolskich m.in. w: „Surowcach i Maszynach Budowlanych”, „Nowoczesnym Budownictwie Inżynieryjnym”, „Magazynie Kruszywa”, „Przeglądzie Geologicznym”, „Kopalinach”, „Świecie Kamienia”, ”Nowym Przemyśle”, „Rzeczpospolitej”.

Prywatnie, oddany mąż (z żoną Barbarą przeżyli ponad 50 lat) oraz troskliwy ojciec i dziadek zakochany w swoich wnukach – Aleksandrze i Elżbietce. Na cześć swojego wnuka swój dom na wsi nazwał „OLKÓWKA”. Pasjonat motoryzacji, członek Automobilklubu Kieleckiego. Budowniczy toru „Kielce”. W przeszłości z sukcesami biorący udział w rajdach samochodowych. Wielbiciel malarstwa regionalnego oraz szkoły holenderskiej, z jej najważniejszym przedstawicielem Johannesem Vermeerem.

W Jego ostatnim pożegnaniu uczestniczyła najbliższa rodzina, liczni krewni z rodzinnej miejscowości, przedstawiciele wielu instytucji i organizacji branżowych, w tym zagranicznych. Grono naukowe, profesorowie, artyści, dziennikarze oraz licznie przybyli Koledzy i Przyjaciele z Braci Górniczej, którzy w galowych mundurach trzymali wartę honorową podczas uroczystości pogrzebowych. Dzięki inicjatywie jednego z kolegów, żegnała Go w ostatniej drodze Górnicza Orkiestra Dęta.

Wraz z Jego śmiercią nie tylko Polski Związek Producentów Kruszyw, ale całe środowisko straciło osobę o szerokich horyzontach i wysokich kompetencjach, mogącą dzielić się z innymi, zdobytą w drodze  kilkudziesięciu lat doświadczeń, wiedzą i umiejętnościami praktycznymi. Jak sam zwykł mawiać: w obszarze „tłuczenia kamieni”... Dobrze wiedział, pozostając przez lata aktywności zawodowej w pierwszej linii działania, jak ważny jest kompromis, czyli zgoda na niezgodę. Niejednokrotnie wykorzystywał umiejętność dialogu w  działaniach mediacyjnych.  

W ślad za słowami Konfucjusza: „Wybierz pracę, którą kochasz, a nie będziesz musiał pracować nawet przez jeden dzień w swoim życiu”, miał to szczęście, by móc powiedzieć, że praca jest Jego pasją. Pasją, której poświęcił swoje siły i czas, starając się realizować zawodowo do ostatnich chwil, nawet w obliczu ciężkiej choroby.
Dziękujemy, że mogliśmy się od Ciebie uczyć etyki postępowania w biznesie, sumienności, rzetelności, konsekwencji. Przekonując się nieraz, że nie ma nierozwiązanych spraw, są tylko ludzie, którym brakło zapału, by doprowadzić je do końca.   
 
Panie Prezesie, Olku, zbyt szybko od Nas Odszedłeś! Będzie Cię Brakowało.