Po odzyskaniu niepodległości w 1918 roku pierwsze próby zabezpieczenia dochodów na budowę dróg podjął Melchior Nestorowicz. Ustawa z 1931 roku o Państwowym Funduszu Drogowym miała zagwarantować stały, ciągły dopływ funduszy na rozwój i utrzymanie sieci drogowej. Mimo, iż z różnych powodów na jej mocy nie zdołano zapewnić wystarczających środków to jednak dzięki stałym wpływom pozwalała stopniowo budować i modernizować polskie drogi w okresie międzywojennym. Po drugiej wojnie światowej nie powrócono do tego modelu finansowania a ówczesne władze przeznaczały na drogi środki stosownie do centralnie sterowanych planów gospodarczych kraju. Dopiero po transformacjach ustrojowych, czerpiąc z doświadczeń przedwojennych, na nowo powrócono do podobnego modelu finansowania dróg. Przejawem tego była ustawa z 1994 r. o autostradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu Drogowym, który rozpoczął funkcjonowanie dziesięć lat później, w 2004 roku.

Jednak przełom w finansowaniu dróg stanowiła, pierwsza w Polsce, ustawa z 29 sierpnia 1997 roku o finansowaniu dróg publicznych. Ustawa regulowała ogólne zasady finansowania budowy, modernizacji, utrzymania i ochrony dróg publicznych oraz zarządzania nimi. Określała min., że zadania te finansowane są przez:

Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej, za pośrednictwem Generalnego Dyrektora Dróg Publicznych, w odniesieniu do:

dróg krajowych poza granicami miast

odcinków dróg krajowych o przeważającym ruchu tranzytowym i obwodnic położonych w granicach miast, w których przewodniczącym zarządu jest prezydent miasta,

wojewodę, w odniesieniu do:

dróg wojewódzkich poza granicami miast,

dróg wojewódzkich w granicach miast,

dróg krajowych w granicach miast, w których przewodniczącym zarządu jest prezydent miasta,

Zadania w zakresie finansowania budowy, modernizacji, utrzymania i ochrony dróg gminnych i lokalnych miejskich, oraz zarządzania nimi, jako zadania własne, finansowane są z budżetów gmin.

Przepisy ustawy nie miały zastosowania do autostrad płatnych.