Najważniejszym zapisem ustawy był artykuł 3, który określał wysokość środków przeznaczanych na budowę i utrzymanie dróg. Stanowił on, że wydatki związane z budową, modernizacją, utrzymaniem i ochroną dróg, o których mowa w ustawie oraz zarządzaniem nimi ustala się w ustawie budżetowej w wysokości nie mniejszej niż 30% planowanych na dany rok wpływów z podatku akcyzowego od paliw silnikowych. Zapis ten oznaczał, że przy rosnącym ruchu samochodowym środki na budowę dróg będą rosły wraz z jego wzrostem.

Ustawa określała również, że subwencja drogowa zrekompensuje gminom utracone dochody z tytułu częściowej likwidacji podatku od środków transportowych. Ustalono ją na poziomie nie mniejszym niż 6,66% planowanych na dany rok wpływów z podatku akcyzowego od paliw silnikowych.

W ustawie określono procentowy podział środków i tak środki, o których mowa w ustawie przeznaczono na finansowanie:

dróg krajowych w wysokości 54%,

dróg krajowych o ruchu tranzytowym i obwodnic w granicach miast w wysokości 14%,

dróg krajowych w granicach miast, których przewodniczącym zarządu jest prezydent miasta i dróg wojewódzkich w wysokości 32%.

Ustawa określała również, że środki finansowe mogą być przeznaczone na finansowanie zadań w zakresie zwiększenia bezpieczeństwa ruchu drogowego, wynikających z przepisów o drogach publicznych. W ustawie znalazł się zapis, iż Rada Ministrów, w drodze rozporządzenia, może zmienić wysokość środków przeznaczonych na finansowanie dróg w granicach do pięciu punktów procentowych. Ustawa nakładała, na podmioty prowadzące działalność gospodarczą, obowiązek udziału w kosztach budowy, modernizacji oraz utrzymania dróg, jeżeli użytkowanie tych dróg jest związane bezpośrednio z potrzebami tych podmiotów i jeżeli działalność ta powodować będzie ponad 20% ogólnego obciążenia drogi.

Ustawa weszła w życie 1 stycznia 1998 roku, została znowelizowana w 2002 roku a ostatecznie uchylona ustawą z dnia 16 grudnia 2005 roku o finansowaniu infrastruktury transportu lądowego.