Sabina Szewczyk-Wajda: Szpilki czy kalosze?

Danuta Rajczakowska: Zdecydowanie szpilki.

Czy to oznacza, że na kopalni pojawia się pani rzadko?

Zależy, jak na to spojrzeć. Za eksploatację surowca odpowiada bezpośrednio Dział Górniczy, dlatego na wyrobisku jestem średnio raz w tygodniu, czasem nawet rzadziej. Z kierownikiem kopalni ustalamy potrzeby produkcyjne wraz z wymaganiami jakościowymi surowca i to on bezpośrednio kieruje wydobyciem. Natomiast jeśli mówimy o zakładach produkcyjnych – tu jestem niemal codziennie. Lubię wiedzieć, co się dzieje, poznać każdą maszynę tak, aby w pełni zrozumieć proces, reagować na zmiany i prognozować produkcję pod kątem ewentualnych problemów. Gdy uruchamialiśmy linię do produkcji wysokorozdrobnionych surowców ceramicznych, wraz ze współpracownikami spędzałam na ciągu długie godziny. Czasem zdarzyło mi się nawet sterować produkcją, ponieważ operator musiał sprawdzić osobiście, czy system reaguje na dawane sygnały. Było ciężko, ale teraz wspominam ten okres z uśmiechem.

Czego ten „wymagający” czas panią nauczył?

Dzięki temu, gdy obecnie rozmawiamy o tym, co się dzieje na linii, mówimy tym samym językiem – bez tłumaczenia, jak praca poszczególnych elementów ciągu wpływa na efekt końcowy procesu. Bez problemu mogę określić wydajność i dostępność linii produkcyjnej, co bardzo ułatwia mi planowanie produkcji oraz wsparcie klienta pod kątem wprowadzenia nowych wyrobów. Praca za biurkiem jednak nie jest mi obca, a wręcz niezbędna, aby wykonywać w pełni wszystkie powierzone mi zadania. Zdecydowanie wolę jednak, gdy coś się dzieje, dlatego więcej przyjemności sprawia mi praca w terenie i z ludźmi, zwłaszcza kiedy wdrażamy nową technologię lub produkt.

Jak długo pracuje pani w Strzeblowskich Kopalniach Surowców Mineralnych?

Moja przygoda z górnictwem zaczęła się 16 lat temu, gdy jako absolwentka Wydziału Chemicznego PWr podjęłam pracę laborantki w Dziale Kontroli Jakości. Ponieważ studia podyplomowe z zarządzania jakością dodatkowo kwalifikowały mnie na objęcie stanowiska kierowniczki laboratorium, miałam dwa lata, aby poznać specyfikę pracy w kopalni oraz tutejsze wymagania jakościowe surowca. Był to czas, w którym producenci płytek ceramicznych – główny klient SKSM – przeszli istotną zmianę. Wdrożenie technologii produkcji płytek gress porcelanato narzucało wyższe niż dotychczas wymogi jakościowe w stosunku do surowców mineralnych, w tym surowca skaleniowego, którego w tej technologii używa się niezwykle dużo. Odbiorcy oczekiwali wyrobów skrojonych na miarę własnych potrzeb. Wymagali większego wsparcia i zrozumienia ze strony dostawcy. Stojąc przed takim wyzwaniem, zarząd podjął decyzję o stworzeniu nowego stanowiska – specjalisty technologa.

I rozumiem, że zaproponowano to stanowisko pani?

Tak. Był tylko jeden warunek – uzupełnienie wiedzy z zakresu ceramiki na Wydziale Inżynierii Materiałowej i Ceramiki AGH. Od tego momentu stałam się pośrednikiem między klientem a kopalnią. Przekładałam potrzeby odbiorców na możliwości surowcowe złóż. Wspólnie z kolegami opracowywaliśmy rozwiązania, które zabezpieczają potrzeby rynku, poprzez tworzenie nowych wyrobów i wdrożenie innowacyjnych technologii. Dzięki temu staliśmy się strategicznym dostawcą wyrobów skaleniowych dla przemysłu płytkarskiego i ważnym partnerem dla wielu innych branż z szeroko pojętego sektora ceramicznego oraz budowlanego.

Czym się obecnie pani zajmuje w swojej pracy zawodowej?

Od 2011 roku pełnię funkcję kierownika produkcji. Odpowiadam za planowanie produkcji, a następnie za nadzór nad jej realizacją. Podlegają mi bezpośrednio: Dział Badań, Rozwoju i Technologii, Dział Logistyki oraz Dział Przeróbczy Skalenia i Kwarcu. Ze względu na pełnione funkcje biorę również udział w pozyskiwaniu i rozliczaniu dofinansowań z projektów unijnych. Wraz z zespołem opracowaliśmy wiele nowych produktów i ciekawych rozwiązań technologicznych. Uważam to za duży sukces, tym bardziej, że innowacyjność dwóch technologii powstałych w spółce potwierdzona została patentem.

Czy czuje pani spełnienie w takich sytuacjach?

Wdrożenia i nowe rozwiązania to część mojej pracy, która zmusza do największej kreatywności, ale daje również wiele satysfakcji. Patrzenie jak od pomysłu, który rodzi się w głowie, powstaje nowoczesny, innowacyjny zakład produkcyjny, jest porównywalne do narodzin dziecka. Za każdym projektem stoi inna historia i ciekawi ludzie, którzy w nim uczestniczyli. Ludzie – to słowo klucz, bez nich nie dzieje się nic i myślę, że nie można być dobrym kierownikiem bez silnego zespołu za plecami. W tej pracy nie ma czasu na nudę, jest za to stałe poczucie odpowiedzialności za produkcję, jednak to jest coś, co mnie napędza. To balansowanie między oczekiwaniami zarządu, kierownikami obszarów produkcyjnych, pracownikami innych działów, takich jak sprzedaż i marketing, jak i samymi klientami.

Nie brakuje pani wyzwań…

Największym z nich jest zarządzanie zróżnicowanym zespołem pracowników. Często w ramach jednej zmiany pracują ludzie bardzo młodzi, jak i tacy, którzy pamiętają czasy, w których wymagania klienta znacznie odbiegały od obecnych. Dziś produkt jest wart tyle, ile klient jest w stanie za niego zapłacić. Dlatego stała praca nad zapewnieniem najwyższej jakości produkcji, przy jednoczesnej dbałości o koszty, to sprawa kluczowa. Niska jakość oznacza straty związane z reklamacjami, utratą zaufania wśród klientów lub całkowitą utratą odbiorców.